Η Αθήνα τη νύχτα...

by elena porcupine 4:55:00 π.μ. 30 αγκάθια Ταξίδια

...Αρχόντισσα μοιάζει παράμ παρά ρα ρα λα λα (δεν ξέρω τα λόγια...)!Χμμμ...περίπου δηλαδή, γιατί την είδα λίγο θολά κι ας φόραγα τους φακούς μου! :-) Κι απ' όσο θυμάμαι, μόνο νύχτα την είδα...χαχαχα!!!

Ο σκαντζόχοιρος την έκανε από το δασάκι του για λίγο.Πήρε το τσαφ τσουφ Παρασκευή πρωί και μεσημέρι βρέθηκε στον πολιτισμό.Ε, όλο χόρτο, χόρτο το βαρέθηκε.Είπε να δει και λίγο τσιμέντο και φασαρία!

Η υποδοχή ήταν η καλύτερη που μπορούσα να έχω...Με παρέλαβε μια σαρανταποδαρούσα ή σαύρα ή κάμπια (δεν θυμάμαι τα ζωύφια πάλι) και με πάρκαρε σε έναν καναπέ με την καλύτερη παρέα και μ' ένα τεράστιο μπολ ποπ κορν (σπιτικά παρακαλώ) με αλάτι που όσο λιποζάν και να έβαλα, δεν λέει να φύγει το τσούξιμο!

Λίγο αργότερα βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα ΘΗΡΙΟ!Αλλά με μια Ονειροπόλα, ένα Μούτρο και θείο αλκοόλ, καταφέραμε να το ημερέψουμε...Μέχρι να βρεθούμε σε στοιχειωμένο σπίτι και να μεγαλώσει η συντροφιά και να γίνει και λίγο πιο πολύτιμη, αφού προστέθηκε κι ένα Χρυσό αγόρι!

Μετά από ένα πολύ αναζωογονητικό live με Γυμνά Καλώδια, η παρέα την είδε κάπως και επισκέφτηκε τον Βασιλιά του Ροκ.Ήρθε κι ένα μικρό γατάκι μαζί μας και με τα κουνέλια του κήπου συμπληρώθηκε το καρέ!Το ξημέρωμα μάς βρήκε στον ίδιο μεσημεριανό καναπέ με μεγάλη προσπάθεια να μην ξυπνήσουμε τον προσωρινό μου 3ο συγκάτοικο!!! :-)) Ευτυχώς τα καταφέραμε...

Επόμενη μέρα, επισκεφτήκαμε το χρυσόσπιτο κι αφού κανόνισα να πάρω την χρυσομαμά μαζί μου στην επιστροφή (καλέ, την έβγαλα από την τσάντα?...χαχαχα!), πήγαμε προς το επόμενο στέκι...Στην Αθήνα όμως, δεν πας όποτε θες, όπου θες!Προσωρινή αλλαγή πλάνου λοιπόν (δεν μας χάλασε καθόλου) και μετά απο πειράγματα και δεύτερη γύρα γνωριμιών με Αλεξάνδρα και Τάκη, καταλήξαμε το τρίο μπελκάντο κατά τις αργάμιση να πίνουμε τα ρακόμελα και να τρώμε ένα βουνό κρέατα με το αφεντικό.Έχουμε εμείς τον Αστέρη, έχετε εσείς τον Βασίλη!Έτσι είναι αυτά...

Η Κυριακή βρήκε κάπου το μεσημεροαπόγευμα, το χρυσόπαιδο στο πάτωμα αγκαλιά με το τζάκι και τον σκαντζόχοιρο στον καναπέ να παλεύει με το αόρατο μαξιλάρι...Λίγο πιο μετά, ανεβήκαμε στο καράβι του Σεβάχ και με μια απίστευτη παρέα κάφρων πουρομετάλλων (δεν παρεξηγούνται, είναι καλά παιδιά..χαχαχα!), καταλήξαμε να ξεσηκώνουμε το  μαγαζί με τις αγριοφωνάρες μας!Οι γνώσεις που αποκτήθηκαν, είναι ανεκτίμητες...Σπυράκο, την επόμενη φορά που θα βγούμε, μη φας γλυστρίδες...χαχαχα!!!

Λίγες ώρες έμειναν για την επιστροφή του γυρισμού, οπότε αποφασίσαμε να τις περάσουμε με κουβεντούλα και μουσική, πού αλλού?Μπροστά στο τζάκι... :-) Ο κούκος χτύπησε πέντε φορές κι ο σκαντζόχοιρος ετοίμασε τα πραγματάκια του...Και λίγο αργότερα, βρέθηκε στο μετρό να παλεύει με τους Αγίους!Δεν ήξερα ότι είναι δυο, τί να κάνουμε!!!Τα καταφέραμε μια χαρά πάντως και απόλαυσα τη διαδρομή, γιατί τα χαράματα είχε λίγο κόσμο κι ήταν ήσυχα και όμορφα.

Να 'μαι στο σταθμό Λαρίσης...Καλά, η μαύρη ήπειρος μπροστά μου, αγριεύτηκα λίγο, ψέμματα δεν θα πω.Βλέπω ένα γομάρι με παλτό και πούρο (σκέτη αρκούδα σας λέω) και πάω και κάθομαι δίπλα του.Ένιωσα μια ασφάλεια, άσχετα αν αναγκάστηκα να ακούσω ίσως και τον πιο ηλίθιο διάλογο που έκανε με τον διπλανό του.

Ήρθε το τρένο κι ανέβηκα στο βαγόνι μου.Το βαγόνι 2 στα ic να ξέρετε πως είναι κουπέ, γιατί κι εγώ τώρα το έμαθα.Μπαίνω μέσα και αράζω με έναν τύπο που κάθεται παράθυρο.Τί τέλεια να είμαστε τα δυο μας!Όχι για να του ριχτώ βρε παιδιά, αλλά έτσι πτώμα που ήμουν, 6 θέσεις για δυο άτομα, είναι άνεση όσο να πεις!

Αρχίζει να κουνιέται το τρενάκι και μπαίνει ένας τυπάκος με σκουφί και κάθεται απέναντί μου...Βρε πού τον ξέρω, πού τον ξέρω!Α, ναι καλέ...εσύ δεν είσαι που τραγουδάς και "Φτάνεις πάτο?"...Ο Ζαχαρίας αλά γαλλιστί Ζακ!Αφασία τύπος, όλο για γυναίκες μιλούσε...χαχαχα!Μπούρου μπούρου με ζάλισε λίγο κι ευτυχώς σε κάποια φάση μας πήρε όλους ο ύπνος.Άντε, είδα και το σελέμπριτί μου...χαχαχα!!!

Στην Θεσσαλονίκη με περίμενε κρυουλάκι και μουντάδα.Πήγα πήρα το αυτοκινητάκι μου (ναι ήταν στην θέση του!) και γύρισα στο δασάκι μου...Φορτωμένη με μια βαλίτσα από εκείνες που λέω πάντα πως είσαι τυχερός, αν βρεθούν στα χέρια σου.

Ωραίο πράγμα να συναντάς ανθρώπους, αλλά ωραιότερο να συναντάς ψυχές.Δεν χρειάζονται ευχαριστώ.Από κανέναν μας.Ούτε μεγάλα λόγια, ούτε αγκαλιές και φιλιά.Καλή μνήμη και τα υπόλοιπα δικά μας (παρεάκι μου)...

Μάρω μου για σένα...Τυχαίο που βρήκα βιντεάκι με τη Ρίτα?(Πρόσεξε τον πόνο στη φωνή και στο τέλος του βίντεο την σκληρή πραγματικότητα του χρόνου που περνά...)

Γιώργο μου, το κομμάτι που ακούσαμε στην μπυραρία.Ο Ταραντίνο απλά ζωγράφισε και η υπόσχεση , υπόσχεση...(Για το live των PT λέω...χαχαχα!)

Σπυράκο μου, με τόσες ιστορίες από το παρελθόν, είπα να σου θυμίσω κάτι για να δεις ότι σε προσέχω...Σσσσςςςς...