Τα δειλινά πάντα μου άρεσαν!
Εκείνη η στιγμή που σβήνει ο ήλιος από τη ματιά μου
κι έρχεται με φόρα η νύχτα και μου αραδιάζει τις ώρες τις στα πόδια μου.
Το ξημέρωμα δεν το προτιμώ!
Με άγχωνε που έπρεπε να αντιμετωπίσω στο φως,
όλες τις αλήθειες μου.
Μου έφτανε όμως που ήξερα πως μετά από κάθε δύση,
έρχεται μια ανατολή να σβήσει με το φως της,
το μαύρο της ψυχής μου!
0 αγκάθια:
Δημοσίευση σχολίου
Έτσι απλά μου σχολίασαν...