Ερωτόκριτος (Διασκευή #21)

by elena porcupine 1:15:00 π.μ. 17 αγκάθια Διασκευές

Από καιρό έψαχνα να βρω διασκευές σε ελληνικά τραγούδια, αλλά καμία δεν μου γέμιζε ιδιαίτερα το "αυτί".Οπότε το ανέβαλα!21η Πέμπτη η σημερινή (πώς περνάει ο καιρός!!!) κι έτυχε να μου θυμίσει τον "Ερωτόκριτο" η Κρητικιά κολλητή μου με μια απίστευτη πραγματικά διασκευή που θα δείτε στο τέλος της ανάρτησης, όπως πάντα ως αγαπημένη μου!

Πρώτα θα το ακούσουμε από τη φωνή του λατρεμένου Νίκου Ξυλούρη ως Ερωτόκριτο από το απόσπασμα "Τα θλιβερά μαντάτα", όταν ο Βασιλιάς και πατέρας της Αρετούσας εξορίζει τον νέο από την Αθήνα: "Τ' άκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα..."

Μια ιστορία αγάπης διαχρονική και χιλιοτραγουδισμένη με πρωταγωνιστές 2 νέους που δεν έπρεπε να αγαπηθούν λόγω των κοινωνικών τους τάξεων.Άξιος συνεχιστής του Νικόλα κατά την γνώμη μου, είναι και ο Γιάννης Χαρούλης που με τη μοναδική του χροιά, γλυκαίνει τόσο πολύ το συγκεκριμένο απόσπασμα.

Κι όσο κι αν έχουμε συνηθίσει να ακούμε ροκιές από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, πιστεύω πως σε εκπλήσσει ευχάριστα η μοναδική του ερμηνεία που εδώ ακούμε στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου μαζί με την Γεωργία Νταγάκη που τον συνοδεύει με την κρητική της λύρα!

Και θα ήθελα τώρα να το ακούσετε από τους 77 Έλληνες καλλιτέχνες που έκαναν κάτι μοναδικό.Τραγούδησαν τον "Ερωτόκριτο" από 40 διαφορετικά σημεία της Αθήνας, ο καθένας με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.Το αποτέλεσμα είναι κάτι πανέμορφο και θα ήθελα πραγματικά να μην το προσπεράσετε!Με τόσα άσχημα που μας "βομβαρδίζουν" καθημερινά, ας θυμηθούμε την παράδοσή μας κι ας συγκινήσουμε την καρδιά μας με μουσικές που μας ανήκουν και δείχνουν την ταυτότητά μας! :-)

Του Κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνου
Και του τροχού που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου,

Και των αρμάτω οι ταραχές, έχθρητες και τα βάρη,
Του Έρωτα η μπόρεση και της φιλιάς η χάρη,

Ετούτα μ'εκινήσασι τη σήμερον ημέρα
ν'αναθιβάλω και να πω τα κάμαν και τα φέρα

Τότες μια αγάπη μπιστική στον κόσμο εφανερώθη
Κ'εγράφτη μέσα στην καρδιά κι ουδέ ποτέ τση ελειώθη.

Και με τιμή ήταν (ήσαν) δυό κορμιά στου πόθου το καμίνι
Και κάμωμα πολλά ακριβό σ' έτοιους καιρούς εγίνη

Τα 'μαθες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
Που ο κύρης σου μ' έξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα;

Τέσσερις μέρες μοναχά μου' δωκε ν' ανιμένω
Κι από 'κει να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω

Και πώς να σ' αποχωριστώ και πώς να σου μακρύνω
Και πώς να ζήσω δίχως σου στον ξορισμόν εκείνο;

Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει
Ρηγόπουλο, αφεντόπουλο, σαν είσ' έσύ γυρεύει

Κι ο κύρης όντε βουληθεί και θε να με παντρέψη
Και δω πως γάμο κτάσσεται και το γαμπρό γυρέψη,

Καλλιά θανάτους εκατό την ώρα θέλω πάρει,
Άλλος παρά ο Ρωτόκριτος γυναίκα να με πάρη.

Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα
Και γρήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα

Μα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ και τον καιρό που ζήσω
Τάσσω σου άλλη να μη δω μηδέ ν' ανατρανίσω

Καλλιά 'χω εσέ με θάνατο παρ' άλλη με ζωή μου,
Για σένα εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.

Τούτο εδώθη σ'ολους μας: ότι κι αν πεθυμούμε,
Μ'ολον οπού 'ναι δύσκολον, εύκολο το κρατούμε
Κι εύκολα το πιστεύγομε κείνο που μας αρέσει
Και κάθα είς σ' τούτο μπορεί να σφάλει και να φταίση.

Tα πάθη πια δεν κιλαδεί το πικραμένο αηδόνι,
αμέ πετά πασίχαρο, μ' άλλα πουλιά σιμώνει.

Ετούτ' η αγάπη η μπιστική με τη χαρά ετελειώθη
Και πλερωμή στα βάσανα μεγάλη τως εδόθη.

Για τούτο οπού 'ναι φρόνιμος , μηδέ χαθή στα πάθη
Το ρόδο κι όμορφος αθός γεννάται μες στ' αγκάθι.

Και κάθα είς που εδιάβασεν εδά κι ας το κατέχη :
Μη χάνεται στον κίνδυνο, μα πάντα ελπίδα ας έχει.

Στάλα τη στάλα το νερό το μάρμαρο τρυπάτο
Εκείνο που μισεί κανείς γυρίζει κι αγαπάτω.

Απ' ό,τι κάλλη έχει ο άνθρωπος τα λόγια έχουν τη χάρη

Και κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει

Τα μάτια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου
Μα πιο καλά και πιο μακριά θωρεί (βλέπει) η καρδιά του ανθρώπου.

Για μένα όλα σφάλουσι και πάσιν άνω-κάτω
Για ΜΕ Ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων.

Για μένα όλα σφάλουσι και πάσιν άνω-κάτω
Για ΜΕ Ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων.