Η γελαστή φατσούλα!

by elena porcupine 2:37:00 π.μ. 106 αγκάθια Παραμύθια

Μια φορά κι έναν καιρό, μακρυά στα πέρατα της γης, βρισκόταν ένα μικρό χωριουδάκι που το έλεγαν "Χαμόγελο".Όλοι οι κάτοικοί του ήταν ευτυχισμένοι.Οι μεγάλοι ήταν τα Χαρούμενα Πρόσωπα και τα παιδιά οι Γελαστές Φατσούλες.

Μια γελαστή φατσούλα λοιπόν, παραήταν γελαστή και σκανδαλιάρα.Όλο έπαιζε στους δρόμους του Χαμόγελου κι όλο πείραζε τον κόσμο...

Μεγάλωνε σιγά, σιγά κι όσο μεγάλωνε, δυνάμωνε και το μικρό γελάκι της και γινόταν χαρούμενο πρόσωπο!Δεν της έφτανε όμως αυτό.Ήθελε να ταξιδέψει πέρα από τα σύνορα του μικρού χωριού της.Να γνωρίσει και να μάθει τα μυστικά του κόσμου!Ν' αγγίξει τον Ήλιο και το Φεγγάρι.

Κάθε βράδυ κοιτούσε τον απέραντο ουρανό και προσπαθούσε με τα μικρά της δαχτυλάκια να πιάσει την ουρά από ένα αστέρι και να δραπετεύσει...Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία...Κάθε βράδυ κοιμόταν με το ένα χέρι σηκωμένο ψηλά, μήπως και περάσει το αστεράκι που περίμενε...

Και κοίτα να δεις που μια νύχτα τα κατάφερε!!!Μάλλον άκουσε ένα αστεράκι το όνειρό της και προσφέρθηκε να το πραγματοποιήσει, λίγο πριν χαθεί από τον μεγαλό ουρανό...Έτσι, φώτισε τόσο δυνατά και μάκρυνε όσο πιο πολύ μπορούσε την ουρίτσα του για να το δει η μικρή γελαστή φατσούλα και να το ακολουθήσει.

Κι έτσι κι έγινε!Πιάστηκε από την ουρά του αστεριού και ταξίδεψε με ταχύτητα φωτός πάνω από τον κόσμο...Κάποια στιγμή κουράστηκε το χεράκι της και γλύστρισε.Κι άρχισε να πέφτει και να πέφτει και τρόμαξε, αλλά το γελάκι της εκεί...Πάνω στην φατσούλα της!

Κι έπεσε μέσα σε μια αυλή.Σκοτάδι γύρω και δεν έβλεπε καλά.Πλησίασε στο σπίτι και πήγε να δει από το παράθυρο.Είδε μια οικογένεια να κάθονται στο σαλόνι, αμίλητοι και με κάτι στα πρόσωπά τους που δεν το είχε ξαναδεί.Ένα ανάποδο χαμόγελο."Μα πώς γίνεται να χαμογελάνε ανάποδα", αναρωτήθηκε.Άκουσε ένα γάβγισμα από πίσω της τότε και πήγε κρύφτηκε στην αποθήκη.

Την άλλη μέρα παιδικές φωνές ξύπνησαν τη φατσούλα.Περίεργες όμως!Δεν έμοιαζαν με τη δική της!Δεν μπορούσε να τις χαρακτηρίσει.Δεν ήξερε τί είναι η θλίψη...Πήρε θάρρος και με το μικρό γελάκι του, πετάχτηκε μπροστά τους.Τα παιδάκια τρόμαξαν κι άρχισαν να κλαίνε..."Μα τί ήταν αυτό το πράγμα που έβγαινε από τα ματάκια τους?Μαγικό", σκέφτηκε κι έτρεξε από πίσω τους.

Τότε αντίκρυσε μπροστά της δυο μεγάλα πρόσωπα, αλλά δεν ήταν χαρούμενα...

-Τί είσαι?Τί ζητάς στο σπίτι μας...?, ρώτησαν οι μεγάλοι.

-Είμαι η γελαστή φατσούλα κι έρχομαι από πολύ μακρυά...

-Κι αυτό στο πρόσωπό σου τί είναι?

-Ένα γελάκι!

-Και γιατί το έχεις?

-Γιατί έτσι είμαι.Αυτό ξέρω μόνο να κάνω?Κι εσείς, γιατί χαμογελάτε ανάποδα?

-Δεν χαμογελάμε ανάποδα...Έτσι είμαστε κι εμείς...Μια ζωή θλιμμένοι.

-Πού βρίσκομαι?

-Στην Θλιμμένη Πόλη...

-Και δεν χαμογελάει κανείς στην πόλη σας?

-Όχι!

-Μα πώς γίνεται αυτό?Είναι κρίμα να μη χαμογελάτε.Δεν ξέρετε τί χάνετε, είπε κι έριξε ένα δυνατό γέλιο που ακούστηκε μέχρι απέναντι!

Κόσμος άρχισε να μαζεύεται από τα γειτονικά σπίτια και να μπαίνουν στην αυλή.Γέμισαν το χώρο όλοι οι γείτονες με τα θλιμμένα πρόσωπα.Την κοιτούσαν με απορία κι αναρωτιόντουσαν πώς στο καλό μπορεί και χαμογελάει...Κάποιοι μάλιστα προσπάθησαν, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Και τότε η γελαστή φατσούλα σκέφτηκε να τους πει μια αστεία ιστορία.Μάταια!Μόλις τελείωσε, κανένας δε γέλασε."Ίσως δεν ήταν πολύ καλή", σκέφτηκε.Και κάθησε και τους είπε κι άλλη κι άλλη κι ύστερα κι άλλη, μέχρι που της τελείωσαν οι ιστορίες και τα ανέκδοτα και δεν είχε τί άλλο να πει.

Με το γελάκι στα χείλη της όμως δεν το έβαλε κάτω.Έσπασε το κεφάλι της και σκέφτηκε να κάνει και κάτι ακόμα...Πήρε αγκαλιά ένα θλιμμένο κοριτσάκι κι άρχισε να το γαργαλάει στις πατούσες, το λαιμό και την κοιλίτσα του.Και το κοριτσάκι, άρχισε να χαμογελάει.Δυνατά.Πολύ δυνατά!Και το χαμόγελο έγινε γέλιο ξεκαρδιστικό.Κι οι θλιμμένοι απόρρησαν.Πώς στο καλό γίνεται αυτό?

Κι άρχισαν δειλά, δειλά να γαργαλάνε ο ένας τον άλλον και τα πρώτα χαμόγελα έκαναν την εμφάνισή τους στα χλωμά τους πρόσωπα.Μέσα σε μία ώρα, όλη η γειτονιά γελούσε...Και τα γέλια ήταν τόσο δυνατά που ακούγονταν σ' όλες τις γειτονιές.Κι όλη η πόλη ξαφνικά άρχισε να γελάει...Και να φωτίζει πιο πολύ...Και να γίνεται όμορφη!!!

Και η γελαστή φατσούλα ανέβηκε σ' ένα μικρό λοφάκι κι από εκεί ψηλά καμάρωνε για το κατόρθωμά της."Αυτό θα κάνω από δω και πέρα", σκέφτηκε!!!

"Αυτή θα είναι η αποστολή μου.Θα γυρίσω όλο τον κόσμο κι όπου βρίσκω θλιμμένα πρόσωπα και στενοχώρια, θα κάθομαι να τους μιλάω για την ευτυχία, τις χαρούμενες σκέψεις και θα τους μαθαίνω να χαμογελάνε και να γελάνε ασταμάτητα.Να μοιράζουν άπειρα καθημερινά χαμόγελα για όλη τους τη ζωή."

Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που θα νιώθετε θλιμμένοι και το χαμόγελο θα έχει σβήσει από το πρόσωπό σας, ανοίξτε τα αυτιά σας και την καρδιά σας περισσότερο.Θα ακούσετε σίγουρα μια αστεία ιστορία από μακρυά ή θα νιώσετε ένα μικρό γαργάλημα στις πατούσες σας!Και τότε, απλά χαμογελάστε...Θα χαρεί πολύ η μικρή γελαστή μας φατσούλα!!!