Ένας ολόκληρος χρόνος και κάτι μέρες που έχω να μπω και να γράψω κάτι εδώ μέσα.Κάτι που έκανα για αρκετά χρόνια με τόσο μεγάλη ευχαρίστηση.

Σκέφτηκα να το κλείσω το μπλογκοσπιτάκι μου, αλλά πώς μπορεί κανείς να σβήσει αναμνήσεις, λέξεις, συναισθήματα πατώντας ένα κουμπάκι με το ποντίκι του υπολογιστή;Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα από εδώ μέσα.Είναι το ημερολόγιό μου και λυπάμαι που το παραμέλησα τόσο πολύ καιρό.Δεν θα βάλω στόχο για τη νέα χρονιά να γράφω συχνότερα, γιατί και πέρσυ τα ίδια έλεγα και τελικά διαψεύστηκα μόνη μου.Ευχούλα θα κάνω να έχω όρεξη να ξαναμπώ στην διαδικασία της γραφής...Έτσι απλά!

Και για όποιον είναι ακόμα κάπου κατά δω, ένα αγαπημένο τραγουδάκι...

 EDITORS-No harm

 A million little pieces

Κάτι τέτοιες ώρες, γίνομαι πουλί ελεύθερο και ταξιδεύω.Τίποτα δεν εμποδίζει την πτήση μου.Ούτε ο άνεμος, ούτε η βροχή, ούτε οι φωνές των ανθρώπων.Κοιτώ από ψηλά τα φώτα των πόλεων.Πόσο πανέμορφα είναι και μοιάζουν με τα αστέρια του ουρανού!Χάνονται εκεί ανάμεσά τους οι σκέψεις μου για σένα.

Άλλες φορές, μεταμορφώνομαι σε βράχο κοντά στη θάλασσα.Στέκομαι ακίνητη και υπομένω τον καυτό ήλιο και την αλμύρα των κυμάτων.Τις νύχτες, δεν φοβάμαι το σκοτάδι που απλώνεται γύρω μου.Βλέπω τον Φάρο που άφησες εκεί στην άκρη αναμμένο και απλά σε ονειρεύομαι.

Το καλύτερο όμως είναι τώρα.Που είμαι μόνη αλλά σε νιώθω δίπλα μου και ακούω παντού μέσα μου τον ήχο της φωνής σου.Θέλω να σου πω κι εγώ τόσα πολλά...

...Σε νιώθω, σε σκέφτομαι, σε φαντάζομαι, σε χρειάζομαι, σ' ευχαριστώ...Τί άλλο έμεινε να νιώσω και να αισθανθώ;

Κι εγώ για σένα!