Κοίτα να δεις τώρα τί έγινε!Ψαχουλεύοντας τις ρυθμίσεις του μπλόγκερ για να ξαναθυμηθώ λιγάκι τα παλιά μου λημέρια, έπεσε το μάτι μου στον αριθμό των αναρτήσεών μου.Τετρακόσιες ενενήντα εννέα...Νταν!Με χτύπησε στο κεφάλι ο αριθμός.Αν δεν είχα παρατήσει το μπλογκάκι μου, θα τις είχα ξεπεράσει προ πολλού, αλλά τελοσπάντων!Οπότε, αυτή τη στιγμή, γράφω εγώ και διαβάζετε εσείς, την 500η μου ανάρτηση.

 

 Μα κοιτάξτε πόσο όμορφο νούμερο είναι το 500.Ολοστρόγγυλο.Αν ήταν και σε ευρώ, θα ήταν ακόμα πιο τέλειο, αλλά δεν βαριέσαι!Πεντακόσια κείμενα λοιπόν, μαζεμενές σκέψεις πότε αστείες, πότε στενάχωρες, όλες όμως αγαπημένες και προσωπικές.Από την πρώτη φορά που κάθησα μπροστά στην οθόνη να γράψω και που, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσα να πιστέψω πως θα υπάρξει, έστω κι ένας να με διαβάσει, μέχρι τώρα πέρασαν κάποια χρονάκια.Επίσης πέρασαν και δεκάδες επισκέπτες που τυχαία βρέθηκαν στα μέρη μου.Άλλοι βολέυτηκαν και κάθησαν, άλλοι απλά προσπέρασαν και κάποιοι πηγαινοέρχονται ακόμα.Σας ευχαριστώ έναν,έναν ξεχωριστά για την επαφή, την επικοινωνία και όλα όσα μοιραστήκαμε.Ειδικά τα πρώτα χρόνια, δεν ήταν και λίγα.

 Μεγάλες και πολλές ευχές δεν θα κάνω.Ας φτάσω αισίως και στην 501η και βλέπουμε.Ε;Τί λέτε; :-)

 

                                     

 Στο λεξικό, στη λέξη "αναβλητικότητα" θα έπρεπε ο Μπαμπινιώτης να είχε μια τεράστια φωτογραφία μου.Έτσι βρε παιδί μου, τιμής ένεκεν!Έναν ολόκληρο χρόνο έλεγα, σήμερα θα γράψω, αύριο θα γράψω κι αν με είδατε εσείς, με είδα κι εγώ.Ντροπή μου και πάλι ντροπή μου.

 Τόσα πράγματα έγιναν, άλλαξαν, έμειναν ίδια, ξανάλλαξαν και γενικώς ήρθαν τα πάνω κάτω.Το μόνο σταθερό έμεινε το μπλογκόσπιτό μου, αλλά κι αυτό γέμισε νυχτερίδες κι αράχνες.Τρεις μέρες ξεσκονίζω και καθαρίζω κι ακόμα δε λέει να καθαρίσει.

 Έκανα μια βόλτα τριγύρω στις μπλογκογειτονιές και παρατήρησα κι άλλα αραχνιασμένα σπιτάκια.Μας έπιασε όλους μια βαρεμάρα να το πω;Μια στεναχώρια;Εμένα πάντως μια μελαγχολία μ' έπιασε κι έσφιξε και λίγο η καρδιά μου.Βουβές γειτονιές, άχρωμες, σαν τα μανταλωμένα μαγαζιά που ακόμα "ενοικιάζονται" ή "πωλούνται".Και πώς να μην είναι έτσι τα πράγματα, αφού μας στέρησαν το όνειρο τα καθάρματα.

 Σταματώ εδώ, γιατί πρώτο πόστ μετά από τόσους μήνες, ας μην το μαγαρίσω με νεύρα και βρισιές.Αν με διαβάζετε οι παλιοί, καλοί μου φίλοι που παρατήσατε τα μπλογκ σας, άιντε, ξεθαρρέψτε και βάλτε φωτιά στα πληκτρολόγια και τις καρδιές σας κι όλοι μαζί, ας ξαναξεκινήσουμε να αποτυπώνουμε τις σκέψεις μας, τα όνειρά μας, ακόμα και τις σιωπές μας...

 Σας περιμένω...

Ένας ολόκληρος χρόνος και κάτι μέρες που έχω να μπω και να γράψω κάτι εδώ μέσα.Κάτι που έκανα για αρκετά χρόνια με τόσο μεγάλη ευχαρίστηση.

Σκέφτηκα να το κλείσω το μπλογκοσπιτάκι μου, αλλά πώς μπορεί κανείς να σβήσει αναμνήσεις, λέξεις, συναισθήματα πατώντας ένα κουμπάκι με το ποντίκι του υπολογιστή;Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα από εδώ μέσα.Είναι το ημερολόγιό μου και λυπάμαι που το παραμέλησα τόσο πολύ καιρό.Δεν θα βάλω στόχο για τη νέα χρονιά να γράφω συχνότερα, γιατί και πέρσυ τα ίδια έλεγα και τελικά διαψεύστηκα μόνη μου.Ευχούλα θα κάνω να έχω όρεξη να ξαναμπώ στην διαδικασία της γραφής...Έτσι απλά!

Και για όποιον είναι ακόμα κάπου κατά δω, ένα αγαπημένο τραγουδάκι...

 EDITORS-No harm